Dit is het risico dat een vordering niet in rechte afdwingbaar blijkt te zijn. Bijvoorbeeld: een debiteur beroept zich er met vrucht op dat aan formaliteiten niet voldaan is zodat een lening niet geldig tot stand gekomen is, of een garant beroept zich er met vrucht op dat de crediteur niet op tijd zijn rechten heeft uitgeoefend en daarmee “de zaak op zijn beloop heeft gelaten”. Ook is het mogelijk dat men in land A een veroordeling tegen een debiteur verkrijgt, doch dat men er (om welke reden dan ook) niet in slaagt om die in land B (waar de debiteur vermogen heeft waarop men verhaal tracht te nemen) ten uitvoer te leggen. Een voorbeeld dat zich in de praktijk heeft voorgedaan: een aantal gemeenten in het Verenigd Koninkrijk had (tamelijk gecompliceerde) transacties op de derivatenmarkt afgesloten, die voor hen nadelig waren afgelopen. Door de banken die bij deze transacties tegenpartij waren geweest aangesproken tot betaling wierpen ze de stelling op dat gemeenten niet bevoegd waren om dit soort transacties aan te gaan, en dat dit voor hun tegenpartijen kenbaar was geweest. Dit betoog werd door de rechter aanvaard, en de betrokken tegenpartijen beleven met een onverhaalbare vordering zitten. Een ander voorbeeld deed zich in het najaar van 2004 voor naar aanleiding van financiële problemen rond het bedrijf RDM. Het Rotterdamse Gemeentelijk Havenbedrijf bleek voor aanmerkelijke bedragen garanties te hebben afgegeven. Toen de banken ten wiens behoeve deze garanties waren afgegeven op betaling aandrongen, werd gesteld dat de directeur van het Havenbedrijf hiertoe niet bevoegd was geweest, en er derhalve geen betaling hoefde te geschieden. In oktober 2004 was de uitkomst van dit geschil nog onbekend. Dit risico kan beheerst worden door ervoor te zorgen dat de juridische documentatie (die in de honderden pagina’s kan lopen) van optimale kwaliteit is.